Η πρώτη φορά που πάτησα ποτέ το πόδι στο Κατάρ, ήταν τον Μάρτιο του 2006. Η ιστορία ξεκινά με το τέλος των σπουδών μου στη Σκωτία, και την μετέπειτα μετάβαση στην χώρα του Κατάρ. (Έπειτα από μία πρόταση εργασίας από πρώην συνάδελφο μου για τους Ασιατικούς αγώνες της Ντόχα - πρωτεύουσα του Κατάρ).

Η αντίδρασή μου ήταν μια μεγάλη έκπληξη, καθώς δεν είχα καμία ιδέα για το πού βρισκόταν αυτή η χώρα. Βρήκα τον εαυτό μου να έλεγχω χάρτες και συνειδητοποιώντας ότι βρίσκεται στον Περσικό Κόλπο με πιάνει πανικός! Πώς θα είμαι σε θέση να εργαστώ σε μια Μουσουλμανική χώρα;

Έπειτα απο μια συζήτηση με τον συναδελφό μου και αφού με καθησύχαζει ότι δεν θα χρειαστεί να φορέσω μπούρκα (την γνωστή μαντήλα), παίρνω την απόφαση να δεχτώ την προσφορά και να κάνω το τόλμημα. Η αλήθεια είναι ότι η θέση ήταν πολύ καλή, ο μισθός δελεαστικός (χωρίς φόρους) και καθώς είχα και το μικρόβιο της περιπέτειας δεν το πολυσκέφτηκα. Είχα ένα μήνα να φύγω απο τη Σκωτία, να γυρίσω Ελλάδα και να μετακομίσω στο Κατάρ. 

 

Ασιατικοί Αγώνες, Ντόχα

Το Κατάρ του 2006 

Την ημέρα της αναχώρησης, με κατακλύζει πάλι ο πανικός και η αμφιβολία, αλλά ταυτόχρονα και μια λαχτάρα για το άγνωστο. Τέσσερις ώρες αργότερα, βράδυ, προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Ντόχα (πρωτεύουσα) και διακρίνω ότι είμαι η μόνη λευκή γυναίκα χωρίς μπούρκα. Το αεροδρόμιο πολύ μικρό, πολλοί Άραβες και Ινδοί (κυρίως άντρες) που νιώθω τα βλέμματα τους καρφωμένα πάνω μου. Με λούζει κρύος ιδρώτας, χαμογελώ διακριτικά και πλησιάζω μια Καταριανή να ρωτήσω για την έξοδο. Με κοιτάει αδιάκριτα απο την κορυφή μέχρι τα νύχια, αρχίζει νευριασμένα να μιλάει στα Αραβικά, κουνώντας τα χέρια της, και φέυγει χωρίς να λάβω καμία απάντηση. Θεέ μου που ήρθα, αρχίζω να μονολογώ. Εν τέλει καταφέρνω να βρώ την έξοδο (μην με ρωτήσετε πως 🙂 ). Εκεί με περιμένει ένας συμπαθητικός Ινδός που μιλά σπαστά Αγγλικά, κουνούσε το κεφάλι του συνέχεια και επαναλάμβανε με ενθουσιασμένο και επίμονο τόνο (Ναι Κυρίααα, ναι κυρία, ναι κυρίαααα, το γνωστό "Yes Mummmmmm"). Βγαίνουμε στην έξοδο και με κατακλήζει μία υγρασία και μια ζέστη άλλο πράγμα. Αλήθεια σας λέω, εκείνη την στιγμή ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μου και αναθάρεψα απο χαρά! 

Φτάνουμε στα διαμερίσματα οπού ο οδηγός με ενημερώνει ότι στο σπίτι μένει άλλη μια κοπέλα και θα έρθουν και άλλες 2 τις επόμενες μέρες. Μου δείχνει το δωμάτιο, οπού τον κοιτάω έκπληκτη και τον ρωτώ. "Η άλλη κοπέλα που είναι;; μόνη μου θα μείνω εδώ;;; ",καθώς το δωμάτιο δεν ήταν ένα απλό δωμάτιο, ήταν τεράστιο με ενα υπέρδιπλο κρεβάτι, γραφείο, σαλονάκι, εσωτερικό δωμάτιο για ντουλάπα, εσωτερικό μπάνιο με μπανιέρα και είχα την εντύπωση ότι θα διαμένουμε δύο άτομα, εκεί. Μετά τα δωμάτια της Σκωτίας μου φάνηκε πράγματι παλάτι! Γυρίζει ενοχλημένος και μου λέει "Γιατί δεν σου αρέσει;;;"  Πωωπω ντροπή! 

Ενημερώνομαι ότι στις 7 το πρωϊ ξεκινάω δουλεια και αποχωρεί. Στο Κατάρ ξημερώνει πολύ νωρίς, στις 5 έχουν βγεί οι πρώτες αχτίνες του ηλίου, και το 7 θεωρείται φυσιολογικότατο για τους ντόπιους. Μένω μόνη στο τεράστιο δωμάτιο να αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, έαν έχω κάνει καλά που έχω έρθει. Το μόνο πράγμα που με παρηγορεί εκείνο το βράδυ είναι το πουπουλένιο στρώμα που με καλεί γλυκά να χωθώ στην αγκαλιά του. Κάποιες ώρες αργότερα, ξυπνώ εν το μέσω της νυκτός έντρομη απο κάποια δυνατά "τραγούδια". Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ακούγεται στις 3 το πρωϊ. Ξαφνικά συνηδειτοποιώ ότι είναι η προσευχή των Μουσουλμάνων που έχουν 5 φορές την ημέρα. Ακουγόταν τόσο καθαρά λές και ήταν δίπλα. (όπως διαπίστωσα το επόμενο πρωινό, το τζαμί ήταν ακριβώς δίπλα). 

Την επόμενη ημέρα, στις 6:45πμ με περιμένει ο οδηγός και με οδηγεί στο γραφείο. Κατά την διάρκεια της διαδρομής, το τοπίο τελείως διαφορετικό από ότι είχα συνηθίσει έως τώρα. Ένα αμμώδες ομοίομορφο χρώμα, πολύ σκόνη, παντού κατασκευές με τους ουρανοξύστες να ξεφητρώνουν σαν τα μανιτάρια και αμέτρητα Land cruiser με τους Καταριανούς να οδηγούν σαν τρελοί. Με πιάνει απελπισία...πως θα μείνω εδώ τόσους μήνες; Εκείνο το πρωϊνό, δεν πρόλαβα να δώ πολλά βέβαια, καθώς το γραφείο ήταν κοντά στον τόπο διαμονής. 

Φτάνοντας στο τμήμα μου και βλέποντας τον χαρούμενο με την αφιξή μου συνάδελφο, καθυσηχάστηκα λίγο. Πρός μεγάλη μου έκπληξη το τμήμα μας έχει άλλους δύο Έλληνες, τον Γιάννη και την Μυρτώ. Είμαστε τέσσερις! Ω τι ευτηχία εν μέσω της ερήμου! Ξαφνικά ακούγεται η διαπεραστική φωνή της Μπέβερλι να με φωνάζει. Ποιά είναι η Μπέβερλι; Το αφεντικό μας απο τον Καναδά όπου ήταν και το αφεντικό μας στους αγώνες του Αθήνα 2004. Με καλοσωρίζει και με συστήνει στους υπόλοιπους. Το τμήμα μας έχει Έλληνες, Ιταλούς, Αιγύπτιους, Καναδούς, Καταριανούς, Αυστραλούς, Φιλιππινέζους, Άγγλους, Ινδούς και Κορεάτες. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που λάτρεψα στο Κατάρ, την πολυεθνικότητα! 

Όσον αφορά τους Καταριανούς θέλω να σας πω ότι έχουν πολύ χιούμορ και μας δέχτηκαν πολύ καλά στην χώρα τους. Ήταν και για αυτούς κάτι ξεχωριστό να συναναστρέφονται με τόσους ξένους και μπορώ να σας πω ότι πραγματικά το απολάμβαναν. 

Την ίδια μέρα γνωρίζω και την συγκατοικό μου, την Ντίνα (ναι ναι και άλλη Ελληνίδα!) και ξεκινά και ο "γολγοθάς" για την ανεύρεση σπιτιού αφού αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. (Τους 2 πρώτους μήνες είχαμε σπίτι απο την εταιρία, έπειτα όμως θα έπρεπε να βρούμε μόνοι μας). Ήταν εκείνη η περίοδος που τα ταξί ήταν τύπου μεταξύ σαράβαλου και μες την μπόχα, που οι ταξιτζίδες και ιδιοκτήτες γνωρίζαν σπαστά ή καθόλου Αγγλικά, που δεν υπήρχε δημόσια συγκοινωνία (όχι ότι τώρα υπάρχει), που δεν υπήρχαν οδοί στα σπίτια, που δεν μπορούσαμε να προσανατολιστούμε γιατί όλα μας φαινόντουσαν ίδια, που έκανε αφόρητη ζέστη, που ως λευκές γυναίκες είμασταν στην κυριολεξία σαν τις μύγες μες το γάλα και τους φαινόταν πραγματικά περίεργο που δύο γυναίκες μόνες και ανύπαντρες να ψάχνουν μαζί για σπίτι. Haram! Πως είναι δυνατόν!!;

Παρόλο όμως που μας είχαν συμβεί πάρα πολλά τραγελαφικά, το είχαμε διασκεδάσει πραγματικά και ειχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την πόλη και την κουλτούρα καλύτερα. Αγαπημένο μας μέρος η παραλιακή της πόλης (Corniche) που εκτείνεται για αρκετά χιλιόμετρα κατά μήκος της Ντόχα Bay, και η παλιά αγορά της πόλης  - το Souq Waqif - γνωστή για την πώληση παραδοσιακών ενδυμάτων, μπαχαρικών, χειροτεχνημάτων και σουβενίρ. Είναι επίσης το σπίτι σε διάφορα εστιατόρια και καφέ με την παραδοσιακή σίσα. Η ανεύρεση σπιτιού μαζί με την Ντίνα, στην Ντόχα του 2006 ήταν πραγματικά ένα Λούνα Παρκ! 🙂

Τελικά αφού απελπιστήκαμε και δεν μπορούσαμε να βρούμε τίποτα, μας ενημέρωσε η εταιρια ότι θα διαθέσουν κάποια άλλα διαμερίσματα και μπορούμε να μείνουμε εκεί. Δεν ήταν για πολύ όμως.. Έπειτα από 3 μήνες ενημερώνουν όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας ότι θα πρέπει να μετακομίσουμε επειγόντως σε ένα κοντινό ξενοδοχείο γιατί το κτίριο είχε υποστεί μια ρωγμή. Συνέβή ξαφνικά έν ώρα εργασίας μες το μεσημέρι. 

Φαντάζεστε τι έγινε. Τρέχαμε όλοι απο όλα τα διαμερίσματα άρον άρον να μετακομίσουμε μες τον τρελό καύσωνα, μεσημεριάτικα. Τώρα που το θυμάμαι ήταν τρέλα!  Θέλω να σας πώ ότι το κτίριο είναι ακόμα εκεί και κατοικείται κανονικότατα. Δεν γνωρίζω βέβαια έαν υπέστει καμία κατασκευή, λογικά θα πρέπει, αλλά στο Κατάρ όλα είναι πιθανά.... 🙂 

Μετακομίζουμε στο κοντινό ξενοδοχείο, όπου δεν μπορώ να πώ ήταν χλιδή και μας είχαν και φαγητό. Χαλάλι η ταλαιπωρία και οι κοιλιακές διαταραχές που υποστήκαμε μετέπειτα! ( Άλλο πόστ αυτό! 🙂 ) Μένουμε περίπου 2 - 3 εβδομάδες ώσπου να γίνουν τα καινούργια διαμερίσματα όπου και μείναμε έως το τέλος των αγώνων. Στην πολυκατοικία που διαμέναμε είμασταν όλοι προσωπικό από τους αγώνες...Μιά γειτονιά που λένε. Παρόλο που συγκατοικούσα με την Ντίνα συχνοί θαμώνες μας ήταν η Κατερίνα, ο Γιάννης, η Μυρτώ, η Ανιές, ο Κώστας, η Νόχα, η Γιώτα ονομαζόμενη ώς πασταφλώρα, η Τζέρη, ή Τζόυς και πολλοί άλλοι, από όλες τις ηλικίες. Πρός το τέλος των αγωνων μετακομίζει μαζί μας και η Μυρτώ και ο όρος συγκατοίκηση λαμβάνει μια ξεχωριστή μορφή! 🙂 Και όταν ερχόταν το παρα πέντε (ναι η γνωστή κωμική σειρά) το σπίτι βούιζε σαν Ελληνικό μελίσσι και δώς του τα γέλια, δώστου τα φαγητά να πηγαινοέρχονται, δώστου τα ποτά. Όπως μπορείτε να καταλάβετε οι Έλληνες είμασταν οι πιο "φασαριόζοι" της πολυκατοικίας. 

Το Κατάρ εκείνη την εποχή ήταν σε τρελή ανοικοδόμηση κάτι το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα...Εκείνη η εποχή όμως ήταν πιο έντονη και με πιο γρήγορο ρυθμό, λόγω των αγώνων. Οι κατασκευές ήταν κυρίως στην πρωτεύουσα της Ντόχας. Η κίνηση στους δρόμους ήταν μες την τρέλα και σε αυτό συνέβαλε σημαντικό η ρημοτομία της πολής, οι Καταριανοί με τα τεράστια τους τζίπ καθώς και οι πολυάριθμες και περίφημες στρογγυλές, μεγάλες πλατείες. Το πώς θα μπείς και θα βγείς απο τις συγκεκριμένες πλατείες ήταν μια άλλη ιστορία. Θυμάμαι είχαμε αναλύσει πλήρως την επιστήμη της στρογγυλής πλατείας του Κατάρ. Εν συντομία, έκανες τον σταυρό σου και γκάζωνες!

Όλα αυτά στο κέντρο της πόλης, έξω απο την Ντοχα τα πράγματα ήταν διαφορετικά...εκεί ξεφεύγε η κατάσταση και κυριαρχούσε η δύναμη της ερήμου, της ταχύτητας και του όποιον πάρει ο χάρος. Μεγάλοι δρόμοι, με τεράστιες στρογγυλές πλατείες, καθόλου φανάρια, χωρίς φώτα, καμία κάμερα ελέγχου ταχύτητας και φανατικοί οδηγοί να επιδικνύουν φανερά τις "ικανοτητές" τους. Από την άλλη όμως, εκεί στην αγκαλιά της ερήμου μπορούσες να απολάυσεις το εξωτικό τοπίο με τους νομάδες και τις καμήλες τους και απο τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που μπορείτε να φανταστείτε! Από αυτά που ο ορίζοντας γίνεται κατακόκκινος και νομίζεις ότι ο ήλιος έχει πάρει φωτιά. 

Φτάνοντας η περίοδος των Αγώνων, αρχίζουν και οι βροχές, πράγμα πρωτοφανές για το Κατάρ. Από την πρώτη μέρα έως και την τελευταία, δε σταμάτησε να βρέχει!  Δεν φαντάζεστε τι γινόταν στους δρόμους και στα στάδια..ΧΑΟΣ. Η Τελετή έναρξης παρόλο που έβρεχε ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Ο Μοχάμεντ μπιν Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ Θάνι, γιος του Εμίρη και αρχηγός της ιππασίας ομάδας του Κατάρ, εμφανίστηκε έφιππος από μια πλατφόρμα που ανυψώθηκε από το κέντρο του γηπέδου για να μεταφέρει τη δάδα. Σε ένα δραματικό φινάλε ο Aλ Θάνι, οδηγεί το άλογο σε ανηφορικές σκάλες φτάνοντας σε μία πλατφόρμα, ανάβει ένα τεράστιο γυροσκόπιο που εμοιάζε με καζάνι και χιλιάδες βεγγάλικά φωτίζουν τον ουρανό. Σε κάθε θεατή δίνεται ένα πακέτο αντικειμένων, κάτι παρόμοιο με κομφετί, σημαίες και άλλα, που τους επιτρέπει να συμμετάσχουν στον εορτασμό. Μαγεία! Μπορείτε να δείτε σχετικό βίντεο Εδώ  (παρακολουθήστε μετά το 4:20 λεπτό)

Και οι μέρες στο Κατάρ πέρασαν γρήγορα με πάρα πολύ δουλειά, πολλά πάρτυ σε διαμερίσματα, βίλες, πισίνες, έρημο, θάλασσα, πιτζάμα πάρτυ, έρωτες, πάθη, χαρές, λύπες, ταξίδια σε κοντινές χώρες και φαγητό, πολύ φαγητό. Το γαστρονομικό σουξέ ήταν η περίφημη σαουάρμα! Είναι είδος γύρου αλλά με Αραβική πίτα και με διαφορτική σώς. Με την Κατερίνα τις είχαμε τιμήσει δεόντος! (θα αναρτηθεί ξεχωριστό πόστ με ειδική αναφορά στο φαγητό και στην Κατερίνα! 🙂 ). Απ' ολα τα είχε ο μπαξές και όλα ήταν πολύ έντοντα. Αυτό ήταν η διαφορά...Ήταν όλα πολύ έντονα...Ίσως επειδή όλοι μας γνωρίζαμε ότι θα φύγουμε σύντομα και δεν μας απασχολούσαν οι καθημερινές ανυσηχίες για πολύ. Ήταν σαν να είχαμε αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο, ζούσαμε στον μικρόκοσμό μας, μέσα σε ένα μεγάλο πάρτυ...Το πάρτυ των Αγώνων, το δικό μας πάρτυ... 

Οι παραπάνω φορεσιές των Γιάννη και Ramy είχαν φορεθεί έπειτα από ένα ταξίδι μας στο Ομάν, ως χάρη αστεϊσμού. Ο Καταριανός, δίπλα φορά την παραδοσιακή φορεσιά της χώρας. (συνδυάζεται και με μοδάτο σανδάλι! 🙂 ) 

Ώσπου μας ανακοινώνουν το ευχάριστο ότι μετά τους αγώνες θα παραμείνουμε για άλλους δύο μήνες και μερικοί περισσότερο, ανάλογα το συμβόλαιο. Αλλά τα ωραία δε κρατούν για πολύ....Και εκεί στο 11μηνό αρχίσαν οι πρώτοι αποχωρισμοί και τα πρώτα κλάμματα. Συχνά πυκνά, είχαμε και μία αποχώρηση...Τελευταίες φωτογραφίες, τελευταίες συγκεντρώσεις, τα τελευταία φιλιά και ήταν γεγονός...οι αγώνες τελείωσαν, το πάρτυ τελείωσε, η λάμψη έσβησε και η αυλαία του Κατάρ για τους περισσότερους έπεσε... Inshallah και θα ξαναβρεθούμε. Inshallah και θα επιστρέψετε στο Κατάρ, όπως μα έλεγαν και οι Ντόπιοι. Όπως επέστρεψα εγώ, με έναν απροσδόκητο τρόπο.... (Έαν είστε Μηχανικός και σας ενδιαφέρει η εργασία στο Κατάρ βρειτέ το σχετικό άρθρο Εδώ) 

Το Κατάρ του 2006

• Στις αρχές του 2006, ο πλυθυσμός του έφτανε μόλις τους 750.000 μόνο, με πλειοψηφία εθνικοτήτων τους ντόπιους, Ινδούς, Πακιστανούς, Σαουδική Αραβία και Ιρακινούς. Τώρα ξεπερνά τα 2.500.000. 
• Την διάρκεια του 2006, ήταν μία απο τις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο. Το 2012 ψηφίστηκε ως την πιο πλούσια χώρα στον κόσμο, για τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. 
• Η οργάνωση των Ασιατικών αγώνων 2006 έγινε απο το David Atkins και την τελετή την παρακολούθησαν 50.000 άτομα. Ο Jacques Rogge ήταν ένας από αυτούς.  
• Οι ομογενείς γυναίκες δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορούν με ώμους και γόνατα ακάλυπτα και οι άντρες με σόρτς ή βερμούδα κοντή. 
• Τα ταξί ήταν σε άθλια κατάσταση και σε χρώμα κίτρινο.
• Η δημόσια συγκοινωνία επίσης ήταν άθλια και σχεδόν ανύπαρκτη. 
• Είχε μόνο δύο μεγάλα εμπορικά κέντρα, το City centre και το Landmark με λιγότερα καταστήματα και εστιατόρια από ότι σήμερα.
• Τα μπάρ ήταν ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και δεν χρειαζόταν ταυτότητα ή κάρτα μέλους για την είσοδο και τα ελάχιστα κλάμπ θύμιζαν τις ντίσκο στην Ελλάδα την δεκατία του 80. 
• Το Souq Waqif (η παλιά περιοχή την Ντόχα) μόλις είχε ανακαινιστεί και υπήρχαν τα μισά μαγαζιά από ότι σήμερα. 
• Η Ντόχα ήταν κυρίως η περιοχή γύρω απο το σούκ, το ξενοδοχείο Ramada και κοντά στο εμπορικό κέντρο Villagio. Στις περιοχές Al rayyan, Al Gharaffa, Pearl ήταν έρημος με κατασκευές στην ανθισή τους. 
• Απέναντι απο την Corniche και εν μέσω θαλάσσης υπήρχε το νησάκι Palm tree island οπού μπορούσες να πάς να απολαύσεις την θάλασσα, εστιατόριο να φάς και να πιείς. Γενικά ήταν οργανωμένο. Έπειτα απο τα παράπονα των ντόπιων περί αλκοόλ, έκλεισε.
• Το θέρετρο του Sealine και το ξενοδοχείο Intercontinental ήταν μεγάλος πόλος έλξης πολλών ομογενών.
• Το πρώτο ξενοδοχείο που έγινε στην Ντόχα ήταν το Sheraton που άνοιξε το 1979. Τα μεγάλα ξενοδοχεία το 2006 ήταν ελάχιστά. 
• Ελεύθεροι άντρες και γυναίκες απαγορεύτοταν να μείνουν μαζί στο ίδιο σπίτι. 
• Στην θέση που είναι τωρα το μουσείο υπήρχαν τρείς μεγάλες ψαροταβέρνες σε σχήμα καραβιών, με θέα την θάλασσα που προσέφεραν το καλύτερο ψάρι στην πόλη! 
• Απέναντι απο το σουπερμάρκετ κοντά στο ξενοδοχείο Ραμάντα υπήρχε ένα φανταστικό Αιγυπτιακό εστιατόριο με καταπληκτικό ομάλι (Αραβικό γλυκό) και σίσα. 
• Το αλκοόλ επιτρεπόταν και επιτρέπεται μόνο στα μπάρ και σε μερικά εστιατόρια. Για να προμηθευτεί κανέις αλκοόλ, γινόταν και γίνεται μόνο απο ένα κεντρικό μαγαζί με ειδική άδεια.
• Δεν υπήρχε πουθενά χοιρινό και απαγορευόταν και να εισάγεις απο την χώρα σου. 
• Κατά την διάρκεια του ραμαζανιού και μέχρι να δύσει ο ήλιος ήταν όλα κλειστά (και τα σουπερμάρκετ). Θα δημοσιεύσω ξεχωριστό πόστ για το ραμαζάνι που χρειάζεται ειδική αναφορά. 
• Οι ΄Ελληνες έφταναν περίπου τους 100.
• Η κουζίνα ήταν κυρίως Αραβική και υπήρχαν ελάχιστες επιλογές απο άλλες κουζίνες - κυρίως Ασιατικές. 
• Υπήρχε μόνο ένα δίκτυο τηλεφωνικής επικονωνίας η Qtel (Ooredoo σήμερα) 
• Στα σουπερμάρκετ δεν έβρισκες προϊόντα απο χώρες εκτός Αραβικών κρατών και Ασίας, παρά μόνο ελάχιστα. 
• Η τιμή της βενζίνης είχε 0,10 λεπτά ανά λίτρο!
• Οι τιμές των σουπερμάρκετ, εστιατορίων, καφέ, ρουχισμού και γενικά της ζωής του Κατάρ (εκτός απο τα σπίτια) ήταν το ¼ των τιμών της Ελλάδας. 
• Οι υπηρεσίες των σπά, μασάζ, γυμναστηρίων, εγγραφή σε πισίνα κτλπ ήταν σε πολύ φθηνές τιμές και τα τιμούσαμε συχνά πυκνά.
• Από θέμα ασφάλειας δεν υπήρχε κανένας φόβος και σε όλα τα πάρκινγκ δεν χρειαζόταν να πληρώσεις εισητήριο.
• Δεν υπήρχε η Εθνική μέρα αθλητισμού.
• Υπήρχε μόνο ένα θέατρο και ο Αμερικάνικος και Ευρωπαϊκός κινηματογράφος ήταν σχέδον ανύπαρκτος. 
• Οι γυναίκες άσπρου χρώματος ήταν ελάχιστες.

As-salamu alaykum (Peace upon you) 🙂