Σιέμ Ρίπ - Καμπότζη

Οι πιο δυνατές στιγμές στον ένα μήνα μου στην Καμπότζη ήταν κατά τη διάρκεια των ημερών εθελοντισμού μου στο οργανισμό  "Touch a life". Μετά από πολλή έρευνα για τον εθελοντισμό, αποφασίζω να συμμετάσχω.

Ο οργανισμός διοικείται από μια καλοσυνάτη κυρία που ονομάζεται Mavis. Η κυρία τροφοδοτεί πεινασμένα παιδιά και προσφέρει γεύματα σε οικογένειες σε κοντινά χωριά, με την βοήθεια εθελοντών. Η προετοιμασία των τροφίμων και η παράδοση είναι για 660 φτωχούς ανθρώπους. Κάθε πρόσωπο λαμβάνει ένα φλιτζάνι ρύζι, μια ομελέτα και ένα φλιτζάνι σούπα μια φορά την εβδομάδα (κάθε Σάββατο). Για την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών, αυτό είναι το μόνο τρόφιμο που έχουν κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας... Για ξανασκεφτέιτε το! Μία φορά την εβδομάδα!! Μου πήρε μερικές συγκλονιστικές στιγμές μέχρι να το κατανοήσω και να το συνειδητοποιήσω.

Επιπλέον, μια μικρή παράδοση τροφίμων για 50 άτομα λαμβάνει χώρα στο χωριό γύρω από τον οργανισμό. Κάθε Τετάρτη, και μεσημεριανό φαγητό για μαθητές, στην μπροστινή αυλή του σπιτιού, κάθε Δευτέρα. Εκτός από το φαγητό, το κέντρο παρέχει φάρμακα για αυτούς που έχουν ανάγκη και τους βοηθούν επίσης στις καθημερινές τους ανάγκες, με την προυπόθεση να προσφέρουν εθελοντική εργασία στο κέντρο.

Οποιαδήποτε ταξιδιωτική εμπειρία είχα ζήσει εως τότε, τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για την εμπειρία του εθελοντισμού.

Φτάνω στο κέντρο νωρίς το πρωί, όπου η Κυρία και οι υπόλοιποι εθελοντές από τη Σιγκαπούρη, Κίνα, Γαλλία, Ιράκ, Αγγλία, Γερμανία και ντόπιοι με υποδέχονται με χαρά. Υπάρχει μια εξωτερική κουζίνα και είναι ο τόπος όπου θα προετοιμάσουμε το φαγητό. Τρείς εστίες αερίου για την προετοιμασία της ομελέτας και άλλων τριών για την προετοιμασία της σούπας και του ρυζιού.

Ανάλογα με τη διαθεσιμότητα, υπάρχει ένα άτομο που προετοιμάζει την ομελέτα με τη βοήθεια ενός ακόμη εθελοντή. Οι υπόλοιποι εθελοντές συμμετέχουν ενεργά στην παρασκευή της σούπα και του ρυζιού, στη συνέχεια στη συσκευασία τους και τέλος στην παράδοση στα χωριά. Η δουλειά πρέπει να γίνει γρήγορα, έχουμε μόνο από τις 8 το πρωί - 15:00 το απόγευμα να τελειώσουμε όλο το μαγείρεμα και τη συσκευασία για 660 άτομα. Η παράδοση θα πρέπει να ολοκληρωθεί έως τις 18:30 βραδάκι. Έτσι σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν οι εθελοντές προσφέρουν ποιοτικό χρόνο, η απάντησή μου είναι ναι το έργο γίνεται αποκλειστικά από εθελοντές και την Κυρία Mavis.

Ο ρόλος μου είναι να κόψω τα λαχανικά και στη συνέχεια να συμμετάσχω στην συσκευασία της σούπας και στο ζύγισμα του ρυζιού. Όλα τα άτομα θα πρέπει να λάβουν την ίδια ποσότητα ρυζιού και έτσι μετριέται να έχουν όλοι πάνω κάτω την ίδια ποσότητα.

Κόβουμε, κόβουμε γρήγορα, γελάμε, αστειευόμαστε, τραγουδάμε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε ιδέες, ιδρώνουμε και ξανά ιδρώνουμε! Παρά το γεγονός ότι έχει πολύ ζέστη και υγρασία και πρέπει να είμαστε γρήγοροι, πραγματικά το διασκεδάζουμε!

Σταματάμε για ένα γρήγορο πρωινό, το οποίο είναι το ψωμί, ομελέτα και σάλτσα πιπεριάς το οποίο είναι νοστιμότατο, ειδικά η σάλτσα πιπεριάς.

Τελειώνουμε το πακετάρισμα και καθόμαστε να φάμε το μεσημεριανό μας, δεν θα πρέπει να δοκιμάσουμε τις δημιουργίες μας??

Πριν φτάσουμε στα χωριά κάνουμε μια μίνι στάση στο κέντρο της πόλης για τη διανομή τροφίμων σε άστεγα παιδιά. Συνεχίζουμε προς την επόμενη στάση, διασχίζουμε ένα μικρό δρόμο μέσα από το δάσος και φτάνουμε σε ένα μικρό χωριό γεμάτο παράγκες, σκόνη, βρώμα και λάσπες. Τα πρώτα λεπτά τα συναισθήματά είναι αμφιλεγόμενα...απο την μία σοκαρισμένη με την κατάσταση και απο την άλλη ευτυχής που αντικρίζω αυτές τις χαμογελαστές φατσούλες.

Φθάνουμε στο πρώτο σπίτι όπου μένει ένας άνθρωπος μόνος. Το σπίτι του είναι μόνο ένα μικρό δωμάτιο που μυρίζει ούρα, είναι βρώμικο και έχει μόνο μία καρέκλα και ένα ξύλινο κρεβάτι. Είναι σκουρόχρωμος, μαύρα μαλλιά, θλιμμένο πρόσωπο και κοκαλιάρικο σώμα...πολύ κοκαλιάρικο. Πώς να περιγράψω την έκφραση του όταν μας είδε? Ένα μεγάλο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο χαμόγελο, μία όαση μέσα σε αυτή την παράλογη φτώχεια.  Εντυπωσιασμένη από την ηρεμία του, την ευγένεια του και την ευγνωμοσύνη του για το φαγητό που του προσφέραμε. Υποκλίνεται προς το μέρος μας και χαμογελώντας συνεχίζει να μας λέει "Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ",  προσπαθώντας ταυτόχρονα να μας μιλήσει στα λίγα αγγλικά του που ξέρει.

Αυτή ήταν η στιγμή που με άγγιξε και ξέσπασα. Βγήκα από το δωμάτιο και αρχίσα να κλαίω. Αργότερα παρατηρώ ότι δεν ήμουν η μόνη, καθόμαστε σιώπηλοι για λίγα λεπτά και εκείνα τα λεπτά αναρωτιέμαι γιατί η ζωή είναι τόσο δύσκολη για μερικούς ανθρώπους, εκατοντάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου για την ζωή μου, την ειρήνη, το θάνατο, την ευτυχία, την φτώχεια, όλα ταυτόχρονα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα.

Αυτός ο άνθρωπος σε εκείνο το δωμάτιο με το μεγάλο χαμόγελο και την καλοσύνη του, με "κυνηγά" και με κρατάει παθιασμένη σε οτιδήποτε κάνω μέχρι σήμερα.

Συνεχίζουμε στα επόμενα χωριά, που ο κόσμος ξέρει την ώρα άφιξης των εθελοντών, τρέχουν και φωνάζουν με αγωνία να προλάβουν να μπούν υπομονετικά στην ουρά για το φαγητό τους.  Είναι μια μεγάλη ανταλλαγή χαμόγελων και μεγάλων ευχαριστώ. Βλέπουμε ένα συγκλονιστικό επίπεδο φτώχειας, πολλά παιδιά με πρησμένο στομάχι απο την πείνα, εγκατελειμένες γυναίκες, μόνες με τα παιδιά τους, ανάπηροι άνθρωποι και όλα αυτά ανάμεσα στην ζέστη, χώμα, βρώμα και λάσπες. Πιστέψτε με, οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν την κατάσταση και τα συναισθημάτα μας στην Καμπότζη.

Είναι σχεδόν 18:00 το βραδάκι, έχουμε παραδώσει όλα τα πακέτα, είμαστε κουρασμένοι από τη ζέστη και τη σκόνη, αλλά δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρομαστε μετά από αυτή την εμπειρία σωστά?? Η κύρια αίσθηση μας είναι η ευτυχία, όσα περισσότερα δίνουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι αισθανόμαστε.

Τη Δευτέρα μαγειρεύουμε περίπου για 50 παιδιά των γύρω σχολείών, τα οποία καταφθάνουν στις 11.30 το πρωί και η μπροστινή αυλή γεμίζει με χαρούμενες φωνούλες, πολλά χαμόγελα και αγκαλιές, πολλές αγκαλιές!

Εύχομαι ο χρόνος να μην περνούσε τόσο γρήγορα. Αισθάνομαι ευλογημένη που είχα την ευκαιρία να βοηθήσω έστω και για τόσο λίγο χρονικό διάστημα και να κάνω έστω και έναν από αυτούς τους ανθρώπους να χαμογελάσει μέσα απο την καρδιά του. Παρατηρώντας τους, βάζεις πλέον άλλες προταιρεότητες στην ζωή σου...

Εμείς έχουμε τόσα πολλά στην ζώή μας και αυτοί τόσα λίγα, μα τόσα λίγα... Ποιοί είναι πιό ευτυχισμένοι?? Σκεφτείτε το λίγο και ίσως επαναπροσδιορίσετε την ζώη σας...Ίσως πάλι όχι... Κατά την γνώμη μου, έαν έχουμε την υγεία μας, μια στέγη πάνω απο το κεφάλι μας και τροφή, τότε όλα ειναι δυνατά. Στο χέρι μας είναι και η δυστυχία, και η ευτυχία και η μιζέρια, και το να φτιάξουμε όπως εμείς επιθυμούμε την ζωή μας. Εμείς αποφασίζουμε και εμείς ευθυνόμαστε για ότι μας συμβαίνει. Έτσι απλά.

Αν επισκεφθείτε την Καμπότζη και επιθυμείτε να συμμετάσχετε σε αυτήν την οργάνωση βρείτε εδώ την ιστοσελίδα της:  Touch a life  και στην σελίδα Touch a life, Siem Reap στο facebook

Ένα τεράστιο ευχαριστώ!!